انواع مختلف ریز تراشه‌ها
فناوری ریز تراشه زیر بنای بسیاری از زندگی مدرن است. احتمالاً نه تنها مینی کامپیوتر شما، بلکه اتومبیل، استریو، توستر و هر تعداد ابزار دیگر دارای میکروچیپ هستند. ریز تراشه یا "گردش یکپارچه" که توسط جک کیلبی در سال 1958 اختراع شد، باعث کاهش چشم گیر فناوری کامپیوتر از آن زمان شد و این تراشه را به بخشی فراگیر از زندگی مدرن تبدیل کرد.
آنالوگ و دیجیتال
ریز تراشه‌های مورد استفاده امروزه در دو دسته اساسی قرار می‌گیرند که عملکرد آن‌ها را در ساختار رایانه بزرگ‌تر تعیین می‌کند. تراشه‌های آنالوگ قدرت سیگنال‌های دریافت شده از تراشه‌های دیجیتال را تنظیم و افزایش می‌دهند، که پردازش واقعی اطلاعات باینری را انجام می‌دهند. تراشه‌های دیجیتال به عنوان مغز عمل می‌کنند و تراشه‌های آنالوگ به عنوان سیستم عصبی عمل می‌کنند. با استفاده از این دو نوع اصلی تراشه، سازندگان کامپیوتر سیستم‌هایی با پیچیدگی روز افزون ایجاد می‌کنند.
ریزپردازنده
ایجاد اولین ریزپردازنده‌ها شامل کوچک کردن یک کامپیوتر اولیه بر روی یک ریزتراشه بود. همه عملکردهای اساسی که قبلاً توسط یک سیستم بزرگ از مدارهای متصل به هم جدا تولید می‌شد، اکنون در یک مدار مجتمع واحد ترکیب شده‌اند. ریزپردازنده در رایانه شخصی و کامپیوترهای کوچک استفاده شده است و اکنون در قلب دستگاه‌هایی مانند تلفن‌های همراه یافت می‌شود. رایانه‌های مدرن و مینی پی سی‌ها از تراشه ریزپردازنده برای انجام کلیه عملکردهای اساسی پردازش داده‌ها استفاده می‌کنند.
در حالی که تراشه‌های دیجیتالی مانند ریزپردازنده مرتب سازی واقعی اعداد باینری را انجام می‌دهند، تراشه‌های آنالوگ با مرتب سازی سیگنال‌ها بین ریزپردازنده‌های مختلف و خروجی‌های ویژه آن‌ها، عملکردهای مهمی را انجام می‌دهند. تراشه‌های آنالوگ طراحی رایانه را برای متخصصان کامپیوتر بسیار آسان می‌کند. زیرا می‌توانند از تراشه‌های آنالوگ که قبلاً ساخته شده‌اند برای اتصال و تنظیم جدیدترین تراشه‌های دیجیتال استفاده کنند. برخی تراشه‌ها نیز ایجاد شده‌اند که عملکردهای دیجیتال و آنالوگ را ترکیب می‌کنند و حتی اندازه کامپیوترهای کوچک‌تر را امکان پذیر می‌کند.
ریز تراشه‌ها و امنیت جهانی
در این قسمت تاثیر ریز تراشه‌ها و ایمنی را در بررسی می‌کنیم:
آیا قرار دادن ریز تراشه‌ها در انسان می‌تواند ایمنی ما را افزایش دهد؟
این بحث هسته اصلی بحث ایمپلنت انسانی است. حامیان پیشنهاد می‌کنند که استفاده از تراشه های RFID به سازمان‌های اجرای قانون اجازه می‌دهد تا جنایت کاران را ردیابی کنند، با شاهدان مستقر در صحنه جنایت تماس بگیرند و امنیت مرزها را به طور مثرتری اعمال کنند. در همه زمینه‌های تعریف هویت، تمرکز بیشتر بر مفید بودن "تراشه‌های انسانی" است.
ما دیده‌ایم که RFID در سراسر این صنعت به عنوان یک برچسب و کلید هویت موثر، استفاده می‌شود،
پس چرا در بین مردم نیز چنین نشود؟
مخالفت با ریز تراشه‌های انسانی در حال افزایش است بدیهی است که در اینجا هیچ هدف باز برای توسعه دهندگان تراشه انسانی وجود ندارد. نگرانی‌های واقعی وجود دارد. نگرانی‌های اخلاقی در درجه اول حول حریم خصوصی می‌چرخد
آیا میکروچیپ بیش از حد تهاجمی است؟ و تصویر گسترده‌تر چیست؟
ما باید با فرستنده‌های مناظر شهری ادغام شویم که بتوانند فرکانس‌های رادیویی را که امکان نقشه برداری از حرکات مردم را دارد ضبط کنند. سپس نگرانی‌های امنیتی وجود دارد.
تجاوز به حریم خصوصی، به ویژه در پی افشاگری‌های اسنودن، یک موضوع داغ است. دسترسی هکرها به اطلاعات پشت ریز تراشه کاشته شده اساساً قادر خواهد بود تمام اطلاعات مورد نیاز افراد را از اطلاعات بانکی گرفته تا عادات رانندگی بیاموزد. البته در قلب بیشتر نگرانی‌ها، حتی امنیت شخصی و حریم خصوصی، نگرانی‌هایی در مورد نحوه تعامل دولت ها با تراشه‌های انسانی وجود دارد و اینکه آیا اطلاعاتی که آن‌ها در آن محرمانه هستند مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد.